Op 17 juni 2016 las ik de eerste Pluijmlezing voor, een jaarlijkse lezing over non-fictioneel schrijven, gekoppeld aan de uitreiking van De Pluijm. De lezing en prijsuitreiking vonden plaats tijdens de presentatie van Dansende tongen, het nieuwste boek van het HKU Lectoraat Performatieve Maakprocessen. Lees meer…
voor Cees.
Hij staat er nog, hij zal er
altijd staan,
waar ik ook naartoe zal gaan.
Er wacht mij nog, misschien
een leven langs velden en wegen,
een eindeloos ontdekken tot
alles, plant en dier,
een naam gekregen heeft, en telkens
zal ik zien: hij leeft,
nog steeds, daar tussen
lucht en beton, hij is niet weg
en zal dat nooit zijn.
Midden op de vlakte weet ik hem:
rechtop, streng maar met
zacht geschetste hoeken en lijnen,
te neigen naar daar boven,
waar ooit wensen en woorden
dwars door het zichtbare reisden,
te letten op wat om hem heen
de grip verloor – hijzelf nog wel het meest,
maar de tijd zal nu
geen vat meer op hem krijgen
hij blijft nu wat hij
altijd is geweest.
Foto’s: Wim Boevink
Het vierde werelddeel van Toby Lester, over de wereldkaart die Amerika haar naam gaf, is alles in één: een thriller, een roadmovie, een verbluffend veelomvattende kijk op de wereld en een voorbeeld van hoe de tijd lijnen kan tekenen in een landschap
Het boek lag al in de winkels, maar 19 oktober was er toch een klein feestje voor Risk. In werfkelder In De Ruimte was er muziek van Florian Kullberg, een voorgelezen hoofdstuk, mooie dankwoorden, bier, wijn, geweldige cadeaus en een heuse boekentafel!
Jongerenweekkrant 7Days: “mooie psychologie en geloofwaardige pubers”.
Recensiewebsite JaapLeest: “een intrigerende jeugdroman die door het hoofd blijft spoken.”
En een leestip van Edward van de Vendel!
Daar ligt-ie dan. Al tijdens mijn afstuderen in 2008 begon ik aan een verhaal dat eerst nog Ridderspoor heette. De tijd verstreek en de titel werd korter. De personages gingen mee in mijn leven. Vandaag ziet de wereld Risk en Stiene voor het eerst.
Vanaf oktober 2012 verschijnt de jeugdroman Risk bij Gottmer Uitgevers Groep. Risk vertelt het verhaal van Stiene, die alles op alles zet om de enige plek waar ze zich echt thuis voelt, het houten kasteel in hun park, te redden van de sloop. Maar het is ook het verhaal van Risk, de jongen die komt wanneer hij komt, en weer in de mist verdwijnt als de tijd erom vraagt.
“Het circus heeft Oslo verlaten,” schreef Luuk Mulder. Het hele proces was hij erbij. En wij ook een beetje, via hem en via de livestream. Behalve als het te pijnlijk werd om uitgezonden te worden. Dan keken we naar een onschuldig landschap.
“Wake up and smell the coffee, light up and dwell the offerings, drink with a thinking pinch, sit with a kitchen sink.” Zo klinkt het begin van het einde van The Streets. Jonge, snelle, rauwe, Britse poëzie op muziek die daar niet bij lijkt te passen. En het toch doet.
Toen ik begreep dat Ramsey Nasr gisteren zou spreken op het Malieveld, was ik bang voor een poëtische preek voor eigen parochie. Nasr wist de smalle horizon toch te verbreden, maar bereikt de Dichter des Vaderlands ook de Nederlanders die daar niet stonden?
The Real John Green is in Nederland. Gisteren ging hij in gesprek met Edward van de Vendel, en wij mochten erbij zijn. Een gesprek tussen twee schrijvers, twee lezers, twee voetballiefhebbers, en een zaaltje vol enthousiaste nerd fighters.
Opnieuw een tsunami, dit maal in Japan. De beelden van een watermassa die ogenschijnlijk rustig het strand bedekt, maar dan allesverzwelgend doorraast, doen natuurlijk denken aan kerst 2004. De stip op dit plaatje was toen één van de 225.000 dodelijke slachtoffers. Zijn beeld bracht me een gedicht.
Dit is nacht.
Samen zijn geweest
zo lang dat er geen huid meer was te voelen
tussen één en twee,
tussen jou en jou.
Soms zijn personages als vrienden. Je leert elkaar kennen, er is een klik, je spreekt vaker af, je deelt tijd en ervaringen met elkaar. Soms denk je aan ze, soms vergeet je ze een tijdje. En soms verlies je elkaar uit het oog.
prijswinnend gedicht Zilveren Lijst 2010
Er sprong net
een meisje van onze flat.
Mijn ogen schoten open,
ik stond op van mijn bed,
stak mijn hoofd uit het raam en zag haar liggen.
Eerst was er een woord:
ik,
dat dorstte en hongerde,
mij geselde en
toen liet ontsnappen, en nu
stormt Lees meer…
De aanloop naar de Kamer-verkiezingen 2010 zorgt voor een roerige tijd, en niet alleen binnen de bestaande politieke partijen. Na BNN’s ‘Lijst 0’ was er de opkomst en aftocht van drie ‘Directe Democratie Partijen’. En wat te denken van de Partij van de Dingen? Zomaar wat ondoordachtige initiatieven, of de voorlopers van een nieuwe vorm van democratie?
Gisteren stond de wereld, of in ieder geval een betrekkelijk deel van het Westerse deel ervan, stil bij het belang van vrije toegang tot internet voor iedere wereldburger. Maar waar het gisteren betrekkelijk stil hierover was in kranten en op internet, stond zaterdag 27 februari jl. er bomvol van. Die ochtend verscheen in Trouw een lang en betrekkelijk somber betoog van Henri Beunders, voornamelijk over twitterende politici, en de anonieme burger die zo graag niet anoniem wil zijn.
Ik word wakker van het raken van de grond
De wielen raken de grond
en remmen af
Een nieuwe wereld is opeens overal om me heen
Het opent zich niet,
ik ben degene die zich opent
‘Hij zou toch anders zijn?’, kopte Trouws De Verdieping gisterochted. Het was precies een jaar geleden, toen ook ’s ochtends, dat één grote golf van miljoenen mensen zich had verzameld in Washington. Ergens daar in de verte, heel klein van zo’n afstand, stond een mannetje van wie ze verwachtten dat hij al hun problemen zou oplossen. Het liefst binnen een jaar.
